viernes, 21 de agosto de 2015

Adiós, barriguita, adiós

Cuando estaba embarazada tuve dudas. Sí, quizás no es lo más bonito de escuchar de una reciente madre, pero no me importa admitirlo porque es la pura verdad y porque creo que la gran mayoría de nosotras nos hemos visto con el bombo y alguna que otra vez nos hemos preguntado si habíamos hecho bien, que eso era ya para toda la vida, que quizás no era el momento, que con lo bien que estaba yo... También creo que es sano y natural sentir eso, por muy buscado y deseado que el embarazo fuera. En nuestro caso lo fue (buscado y deseado) pero lo que no nos esperábamos era que acertáramos a la primera (tuvimos mucha suerte, lo sé). Cuando el primer test nos dio positivo sentimos profunda felicidad, pero a la vez miedito. La cara de susto no se nos quitó en los primeros meses. Por supuesto estas emociones se van disipando, a medida que la panza crece, que notas las patadas, las dudas se disuelven cada vez más (excepto la de si lo sabré hacer bien) pero nunca me sentí preparada del todo para el cambio que mi vida iba a hacer. En esencia si hay una imagen que puede describir parte de mis sentimientos estos nueve meses es esta:



Ahora que ya no estoy embarazada no hay duda alguna. Me decían que los miedos y los sentimientos encontrados se esfumarían cuando lo viera la cara y yo no sabía si sería cierto, pero en mi caso lo fue. El amor es instantáneo e incondicional, imposible de entender excepto para las que hemos sido mamás. Tenía que ser él. Miro a mi bebé y me da pena por las otras madres que no lo tienen a él, tan perfecto (seguro que todas piensan lo mismo, jeje). Todo vale la pena.

Cuando estaba embarazada el baile de hormonas era una fiesta sin fin. En una ocasión, zapeando, di con uno de esos canales locales cutres, cutres, en el que emitían una especie de fiesta mayor en la plaza del pueblo y había una tarima con unas chicas bailando hip-hop. Eso me hizo arrancar a llorar desconsoladamente. En otra ocasión, me pasé una meándome de la risa (literalmente) con este estúpido meme:



Ahora que ya no estoy embarazada pues el baile de hormonas sigue igual, jeje, llorando y riendo cuando menos me lo espero, pero siempre de felicidad.

Cuando estaba embarazada todo el mundo me decía que, tras dar a luz, iba a echar de menos mi barriguita. Yo no me lo creía, me parecía imposible llegar a echar de menos el calor insufrible, la poca movilidad, el horrible dolor de espalda, el ir a mear cada 20 minutos, el insomnio, el que un ligero paseo fuera una maratón para mí, los comentarios inapropiados de desconocidos por la calle...

Ahora que ya no estoy embarazada definitivamente echo de menos mi barriguita. Por supuesto no añoro lo anteriormente mencionado, es cierto que estaba ya muy cansada al final de todo, pero había momentos en los que tener el tripón molaba bastante, sobre todo las jornadas de playa y piscina con mi familia y el sentir continuamente los movimientos y patadas de mi bebé. Además, a pesar de la falta de civismo generalizada de la humanidad, todavía hay gente que cuando ve una embarazada se esmera en cuidarla y qué queréis que os diga, eso me encantaba. Sí, echo de menos mi barriguita y eso me apena, pero ahora que la he cambiado por un bebé, me doy cuenta de que he salido ganando de sobras en el cambio.



Por si os preguntáis si llegué a tejer los calcetines que me preparé para el paritorio, os responderé que no. Pero no por falta de tiempo, fue un parto muy largo y hubo momentos de sobra, pero preferí emplear todo mi tiempo en intentar poner en marcha un parto natural (que no pudo ser...).

Por otros motivos, ninguno grave, nuestra estancia en el hospital se dilató bastante por desgracia, y en esos días de desesperación y de mequieroiramicasayaporelamordedior sí que tejí unas cuantas vueltas.

En casa ya, pues vamos haciendo. Evidentemente el tiempo que puedo dedicarle a las agujas ha disminuido pero no me quejo en absoluto. Como he dicho antes, todo vale la pena, porque miro a mi hijo y me pregunto cómo he podido vivir tanto tiempo sin él... ahora sólo queda aprender que ya no me puedo dejar las agujas tiradas en cualquier lado.

10 comentarios:

  1. Me alegro mucho por ti, y por tu bebé... y me emocionó mucho tu "todo vale la pena, porque miro a mi hijo y me pregunto cómo he podido vivir tanto tiempo sin él" ... describe taaaaan bien mis sentimientos también :)
    Felicidades y que siga todo muy bien con ambos!

    ResponderEliminar
  2. jo, qué bien lo cuentas! aunque yo no sé qué es eso porque no tengo hijos y ni siquiera me lo planteo. Pero tu emoción y amor de madre me ha llegado directamente y me has emocionado!!! qué disfrutes de tu peque bonita!! tienen una mami maravillosa.Muuuuuua

    ResponderEliminar
  3. Precioso Albis. Me alegro mucho de que os saliese todo bien y a la primera!!! Y que estéis ya en casa con vuestro bebé. A disfrutar cada momento, familia :-)

    ResponderEliminar
  4. Te leo, y parece que lo he escrito yo. Suscribo cada palabrita que has puesto aquí.
    Yo, como sabes, también me llevé las agujas, y tampoco dí un solo punto. La causa fue que entre que entré al hospital y Emma llegó pasaron exactamente 38 minutos. Cesárea de urgencia. Pero final feliz.. requetefeliz.
    Lo de las agujas en su sitio, y demás cosillas, lo vas a ir aprendiendo sobre la marcha, ya verás.
    Y otra cosa: lo vas a hacer super bien, no pierdas energía pensando lo contrario.
    Besos

    ResponderEliminar
  5. Mmmm.... y vaya que si merece la pena... Todo todito todo!!!
    Recuerdo tener esa sensación de donde me he metido?? Con lo tranquilita que estaba yo... justo un momento antes de romper aguas y la primera noche que pasamos en casita. El resto fue y sigue siendo maravilloso. Con subidas y nbajdas. Con cansancio y agotamiento a veces. Pero maravilloso.
    Por cierto... yo también me partí de risa con la chorrada de Juan Luis guerra.... y no estaba con hormonas descontroladas pre/post-preñez...
    Ah! y también me hice la foto en el mismo sitio, misma posición cada semana... :)
    Y las agujas sin tocar... jejeje... pero todo llega, ya verás... tengo fotos preciosas de Jorge durmiendo a lo garrapata sobre mi barriga mientras yo tejo...
    Disfrútalo!!!!! que es un topicazo, pero... se pasa volando!!!!

    ResponderEliminar
  6. Me alegro de que todo haya ido bien y estés loca con tu vikingo! Un beso

    ResponderEliminar
  7. Me alegro de que todo haya ido bien y estés loca con tu vikingo! Un beso

    ResponderEliminar
  8. Me alegro de que todo haya ido bien y estés loca con tu vikingo! Un beso

    ResponderEliminar
  9. Aix Alba, que maco. Per molt que et diguin, fins que no el tens davant, entre els teus braços miran-te amb aquells ullets, no saps fins a quin punt ets capaç d'estimar a una persona i sentir un amor tan gran que no saps ni com descriure'l i el més fort és que cada dia que passa aquest amor creix encara més.
    Això si, les hormones segueixen fent de les seves i la llagrimeta sempre està a punt, com ara mentre escric això.
    Un petó ben gran i a veure si en podem veure.
    AH, i jo tb tinc les fotos, jijijiji

    ResponderEliminar
  10. Y yo que no había pasado todavía a felicitarte... ¡enhorabuena!
    Las 9 fotos del embarazo son muy bonitas y con Juan Luis Guerra todavía me estoy riendo (y sin estar embarazada!)

    Te deseo lo mejor!!!

    ResponderEliminar

Haz tu chocomentario!